Przedwyborcza nerwówka stopniowo się nasila. Po kompromitującym cyrku z układaniem list Platformy w innych patiach panuje pozorny spokój. Interesuje mnie głownie kształt listy Prawa i Sprawiedliwości, choć informacje medialne nie nastrajają optymistycznie. Myślę głownie o liderze listy. Zdecydowanie najlepszym liderem listy byłaby Małgorzata Wassermann. Przed wyborami parlamentarnymi wniosłaby do tej skostniałej w Krakowie partii to co wniósł Andrzej Duda w wyborach prezydenckich. Czyli: prawniczą wiedzę, elokwencję, młodość i niekwestionowaną publiczną sympatię.

   Od wczoraj wiem, czemu mają służyć wyjazdowe posiedzenia rządu.  Właściwie - to podobnie, jak pewnie wielu wiedziałem, że to kampania wyborcza Platformy fundowana jej przez nas wszystkich niezależnie od tego, czy tę partię popieramy - czy nie;  od wczoraj natomiast jestem świadom, co na ten temat chce mi zakomunikować pani premier.

   A pani premier we wszystkich możliwych serwisach informacyjnych ogłosiła:

- po pierwsze:  to nie żadna kampania !

- po drugie:  premier chce być blisko ludzi

- po trzecie:  tam, na miejscu lepiej widać, na co wydawać pieniądze

Liderzy polityczni PO zauważyli, że przegrywają batalię z PiS o umysły i serca Polaków. W związku z tym PO, nie mogąc wygrać z PiS w uczciwej walce wyborczej, PO sięgnęła do swojego ulubionego sposobu walki wyborczej, polegającej na stosowaniu manipulacji i matactw wobec opinii publicznej w naszym kraju. PO zaprezentowała opinii publicznej dwa billboardy, dotyczące zbliżającego się referendum. Jednocześnie, zaprezentowane billboardy są świetnym przykładem uprawiania manipulacji opinią publiczną przez polityków PO.

Zapewne nikt nie da się nabrać na rzekome zgorszenie mediów okołorządowych tym procederem. Bowiem blokowanie publiczności dostępu do informacji publicznej, czyli do danych o stanie instytucji publicznych, które ta publiczność utrzymuje, jest jedną z najstarszych tradycji rządów Platformy Nie Wiedzieć Czemu Zwanej Obywatelską.

Ileż wysiłku włożył Bronisław Komorowski, by namówić Polaków do radosnego świętowania. Nie pomogły kotyliony, baloniki ani czekoladowy posążek pseudo-orła. Czy po dzisiejszym wielkim świętowaniu Polaków zrozumie gdzie tkwił błąd? Po raz pierwszy od pięciu lat centralne uroczystości Święta Wojska Polskiego były tymi, które łączą. Tym większa radość . Zwłaszcza dla tych, którzy przez ostatnie lata z trudem znosili pęknięcie pomiędzy patriotyzmem a niechęcią do głowy państwa.

Nie ukrywam, że miło patrzeć, jak Ewa Kopacz z uporem godnym lepszej sprawy prowadzi swoją partię do wyborczej katastrofy w październikowych wyborach. Z jednej strony trudno się dziwić, wszak pani premier lideruje Platformie tylko i wyłącznie z powodu kaprysu swojego pryncypała, który kierował się przecież brakiem politycznych zdolności swojej następczyni, nie zaś jej intelektualną przenikliwością. Z drugiej jednak strony odległość, z jaką Ewa Kopacz mija się z przyzwoitą kampanią wyborczą pozostaje zaskakująca.

Żar leje się z nieba i wyciska z mózgownic przodującej partii III RP, jej Salonu oraz mediów głównego nurtu resztki intelektu, który cieknie wąską strużką po ekranach telewizorów i zaślinia portale internetowe. Ciężko jest wymyślić coś, czego przez osiem lat grandy politycznej jeszcze nie wymyślono. Królowa brytyjska Elżbieta II wystosowała na ręce prezydenta Andrzeja Dudy list z gratulacjami z okazji jego zaprzysiężenia.

Palikot wyszedł do dziennikarzy politycznie rozdygotany, co  już na sto procent upewniło mnie, że orędzie prezydenta Andrzeja Dudy było świetne. Wściekłość Palikota bowiem to z reguły dobry omen – znak widomy, że Polakom przydarzyło się coś dobrego. Brakowało mi tego jednego procenta procenta pewności.  Palikot dławiony złością  jest niezbitym dowodem, że moje wrażenie co do orędzia Dudy było w pełni obiektywne.