Aktualności

Niektórzy polscy publicyści, np. piszący w tygodniku „Do Rzeczy”, krytykując polską politykę wobec wojny na Ukrainie przeciwstawiają nasz romantyzm węgierskiemu rozsądkowi. W ich ujęciu Viktor Orban urasta do roli drugiego Metternicha, czy może Bismarcka, konserwatywnego męża stanu, który kierując się interesami własnego kraju zdecydował się obrać inny, niż liberalna większość na Zachodzie, kurs w kwestii wojny rosyjsko – ukraińskiej i w związku z tym ma cywilną odwagę wzywania do rozwagi, apelowania o pokój i nie zrywania ostatecznie, bo to może być w konsekwencji groźne, relacji z Rosją.

Opozycja fatalna miała do wyboru rożne sposoby areagowania na bezprecedensową, drugą, w ciągu 12 miesięcy wizytę prezydenta Stanów Zjednoczonych w Polsce (a tak naprawdę biorąc pod uwagę wyjazd na Ukrainę i powrót to trzecią). Mogła skromnie stać w kącie i milczeć. Mogła podłączyć się pod wielkie wydarzenie, które stało się świętem solidarności z Ukraina, świętem naszego sojuszu ze Stanami Zjednoczonymi, pokazem siły naszej polityki zagranicznej i znaczenia Polski w Europie. Ale jak mawiał klasyk Ludwik Dorn - ciągnie hienę na śmietnik. Natura zwyciężyła, więc wybrali najgłupiej i najbardziej małostkowo jak mogli. Wizyta prezydenta Bidena w Polsce była dobrą okazją do przyjrzenia się życiu intelektualnemu i uczuciowemu opozycji.

Każdego tygodnia dochodzą informacje pokazujące, że Niemcy to państwo pod wieloma względami już upadłe. Czasami dotyczą one spraw dużych, a czasami niewielkich, ale wszystkie one są syndromami czegoś bardzo poważnego - degrengolady intelektualnej i moralnej państwa niemieckiego. Ta będzie miała swe konsekwencje gospodarcze i polityczne. Jesteśmy świadkami upadku Niemiec. Nie ma właściwie tygodnia, bez budzących zażenowanie, czasami obrzydzenie wieści dotyczących Niemiec. Amerykański dziennik „Wall Street Journal” donosi, ze prezydent Emmanuel Macron i kanclerz Olaf Scholz namawiali w Paryżu prezydenta Zełenskiego, by nie oglądając się na okupację części Ukrainy i zbrodnie kacapskiego sołdactwa siadł do negocjacji z reżimem Putina.

Kolejność określeń porządkuje istotę problemu, a to uporządkowanie zawdzięczam prof. Jackowi Rondzie jako pierwszemu czytelnikowi tego tekstu. Ten, jak to rasowy naukowiec, podjął redakcyjną i krytyczną dyskusję tego co napisałem. Za tą pomoc, nie tylko redakcyjną, w ułatwieniu czytelniczego odbioru, przyznaję z konieczności dość długiego tekstu, należą Mu się właśnie na wstępie moje podziękowania Zwrócił mi On mianowicie słusznie uwagę, że kolejność nazw w tytule wcale nie jest obojętna. Ma ona wskazywać bowiem na proces i metodę, których jako jeden wspólzałożycieli PKE byłem świadkiem od 1980 r . I te uwagi klarują tok mojej opowieści.