Aktualności

Na warszawskim torze wyścigów konnych jeździ się na "lewą rękę", co sprawia, że długa finiszowa prosta zaczyna się bliżej Mokotowa, a kończy na Wyczółkach. Zostawiło to swoje ślady w gwarze bywalców , zwłaszcza w złośliwym określeniu "pierwszy na Mokotów" dotyczącym konia zajmującego ostatnie miejsce w gonitwie. Ale można być też "pierwszym na Wyczółki" i właśnie ten dawny podwarszawski majątek o dziwnej nazwie nasuwa impresyjne skojarzenia dotyczące rzeczy dużo poważniejszych niż kwestie związane ze sportem. Dlaczego?
W XIX w. posiadłość była własnością hrabiego Fryderyka Skarbka , człowieka, którego życiorys stanowi zupełnie fenomenalne połączenie różnych wątków, dla których moglibyśmy użyć określenia "polskie drogi", bo kumulujących w sobie niesamowite zbiegi okoliczności, mówiące wiele o nas samych i o kraju, w którym żyjemy.

To miał być rok wielkiego triumfu antyPiSowskiej opozycji. Ale na razie mamy raczej kompletne pogubienie. Przypominające czasy niefortunnej kampanii Małgorzaty Kidawy-Błońskiej. Co dalej?
Nad opozycją ciąży klątwa Kidawy-Błońskiej?
Słupki poparcia nie sumują się do sejmowej większości gdzieś od nowego roku. Wcześniej równanie „KO plus Lewica plus Hołownia plus PSL" w każdym sondażu znaczyło samodzielne rządy. Wynikający z tego projekt polityczny był czytelny. Sprowadzał się on do przekazu: „Wspólnym wrogiem jest PiS, a celem jest odsunięcie go od władzy. A co dalej? To się zobaczy”.

Donald Tusk wrócił do Polski. Pierwszy polski polityk, który dwukrotnie został premierem. „Król Europy”. Szef największej europejskiej partii… znowu chce zostać Premierem Polski, bo nie ma dla niego dalej miejsca, nie ma nic już do osiągnięcia na arenie międzynarodowej? Dlaczego zdecydował się wrócić? Dlaczego postanowił po raz drugi wejść do tej samej rzeki? Dlaczego to robi?
Nie sądzicie jednak Państwo, że to jest pewnego rodzaju regres? Takie rzeczy się zwykle nie zdarzają. Prezydent Polski nigdy nie wracał do Sejmu, żeby zostać posłem, a Donald Tusk chce być premierem i tylko to go interesuje. Żadne inne rozwiązanie nie wchodzi w rachubę.

Każdy 10 kwietnia jest poniekąd taki sam. Wspominam najtragiczniejszy dzień w naszej współczesnej historii, a dobrze pamiętam niemal każdą jego minutę, zwłaszcza że przeżywałem je tam, na miejscu katastrofy. Ogarnia mnie złość, że dopuszczono do takiego dramatu. Ściska serce, gdy wspominam wybitnych rodaków, których brak wciąż nam w Polsce tak doskwiera. I przepełnia mnie żal, że nie udało się nawet to, co elementarne – niepodważalnie ustalić przyczyny tego dramatu.
W Smoleńsku i Katyniu byłem trzy razy - w 2010, 2016 i 2018 roku. Wszystko wskazuje, że najprawdopodobniej już tam nie wrócę, a przynajmniej nie w dającej się przewidzieć przyszłości.