Sądowi Apelacyjnemu do sztambucha Außerordentliche Befriedungsaktion

Brak symetrycznego karania za antypolonizm. Na nagraniach zarejestrowanych przez Natalię Nitek- Płażyńską słychać jak Niemiec imituje strzelanie do Polaków bo jak mówi jest hitlerowcom. Słychać na nich, jak G. mówi, że "nienawidzi Polaków", że "oni wszyscy są cwelami i idiotami" oraz retorycznie pyta: "Powinienem ich zabić?.... Powinienem postawić ich pod ścianą?". Co więcej, na nagraniach G. przyznaje też, że "zabiłby wszystkich Polaków".

Mówi także wprost: "jestem hitlerowcem". Sąd Apelacyjny taką samą grzywną ukarał zarówno polakożercę jak i żonę Kacpra Płażyńskiego, która nagranie upubliczniła.

AB-Aktion

20 lutego 1940 roku w willi "Pan Tadeusz" w Zakopanym rozpoczęła się, mająca prawdopodobnie za cel koordynację działań zmierzających do likwidacji polskich elit, konferencja Gestapo i NKWD. Strona niemiecka reprezentowana była przez Adolfa Eichmanna i funkcjonariusza niemieckiej administracji Zimmermanna. Rosyjskiej delegacji przewodzili Grigorij Litwinow i dyrektorka kopalni złota w Kołymie, Rita Zimmermann. Według wielu źródeł, wynikami tych rozmów była niemiecka AB-Aktion i sowiecka zbrodnia katyńska. Dla Niemców to kontynuacja „Intelligenzaktion”, która wraz z wymordowanymi w obozach koncentracyjnych pochłonęła 100 tysięcy ofiar, przedstawicieli polskich elit, próba generalna przed Holokaustem a gdyby nie zapotrzebowanie na siłę roboczą również zagładą Narodu Polskiego. Dla Rosjan zaś była kontynuacją eksterminacji ludności polskiej rozpoczętej w 1937 roku, której bilans zamknął się liczbą ponad 130 tysięcy wymordowanych osób pochodzenia polskiego, zamieszkujących tereny ZSRR.

Choć brakuje zapisów z konferencji w Zakopanym to zwraca uwagę zbieżność czasowa Außerordentliche Befriedungsaktion oraz zbrodni katyńskiej. Zebranie Rady Obrony Generalnego Gubernatorstwa, które nadało bezpośredni impuls do przeprowadzenia Nadzwyczajnej Akcji Pacyfikacyjnej miało miejsce 2 marca 1940 – trzy dni przed posiedzeniem Biura Politycznego KC WKP(b), podczas którego podjęto decyzję o wymordowaniu polskich oficerów przetrzymywanych w obozach specjalnych w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Obu zbrodni również dokonano w stosunkowo niewielkim odstępie czasu.

Dwie siostry. Córki generała Józefa Dowbora-Muśnickiego, legendarnego naczelnego dowódcy wojsk polskich w byłym zaborze pruskim, giną zastrzelone w tym samym czasie, jedna przez sowietów, druga nazistów. Agnieszka Dowbor-Muśnicka działała w czasie okupacji w Organizacji Wojskowej „Wilki”. Zdekonspirowana, po pobycie na Pawiaku zastrzelona 21 czerwca 1940 przez Niemców w Palmirach. Jej siostra Janina Lewandowska w tym samym czasie ginie w Katyniu. Przed wojną trenowała skoki spadochronowe. Była pierwszą kobietą w Europie, która wykonała skok z wysokości 5 km. Została zestrzelona przez Niemców i ratując się na spadochronie znalazła się po stronie sowieckiej, tu wzięto ją do niewoli jako polskiego podporucznika.

Mówiąc o akcji AB konieczne jest dostrzeganie związku między tą akcją a przygotowywaniem przez III Rzeszę planu ataku na Zachód znanym jako Fall Gelb. Hitler obawiał się wybuchu na swoich tyłach polskiego powstania, chciał unieszkodliwić ewentualny opór. W jego oczach likwidacja warstw wyższych miała pozbawić naród polski woli walki. Plany uderzenia na Francję zostały sformułowane już 19 października 1939. 25 października, obejmuje z polecenia Hitlera urząd gubernatora Generalnego Gubernatorstwa, utworzonego z ziem byłego zaboru austriackiego, Hans Frank. W lutym 1940 plan Fall Gelb jest już w pełni gotowy. 29 lutego Hitler spotyka się z Hansem Frankiem, powiadamia o swoich planach wojennych, na zakończenie spotkania domaga się zapewnienia spokoju na niemieckich wschodnich rubieżach.

„Polacy są w ogóle urodzonymi organizatorami nielegalnej działalności, kreciej roboty, doskonale potrafią, o czym wszyscy się przekonaliśmy, udawać przyjaźń, w następnym momencie w ten czy w inny sposób przeciwko nam wystąpić (…) bynajmniej nie należy uważać mnie za panikarza panie generalny gubernatorze, jeżeli mówię, że siedzimy w dystrykcie warszawskim na beczce prochu, wystarczy jedna iskra, żeby wszystko poszło w kawałki”- z przemówienia szefa policji i służby bezpieczeństwa w dystrykcie warszawskim SS-Standartenführer Josefa Meisingera. 2 marca 1940 w Warszawie w pałacu Bruhla odbyła się, rozpoczynająca Akcję AB, konferencja Rady Obrony GG. Hans Frank uznawał Generalną Gubernię jako „kolonię niemiecką”, w której można używać środków niezgodnych zarówno z międzynarodowym jak również obowiązującym prawem niemieckim. Twierdził, że działania na zachodzie sprawią, że światowa opinia przestanie komentować sprawy polskie, będzie nowy temat, i to najlepszy moment do przeprowadzenia Akcji. Wskazał, że zasadniczym warunkiem zachowania kontroli nad okupowaną Polską jest eliminacja trzech sfer: inteligencji, Kościoła i tzw. aktywnej polskości.

Akcja AB rozpoczyna się 30 marca w całej Polsce, na liście proskrypcyjnej znajdzie się Marszałek sejmu Maciej Rataj, przywódcy polityczni, sportowcy jak olimpijczyk Kusociński, wiceprezydent Warszawy Jan Pochorski, Borzęcki związany ze Stronnictwem Pracy, Jaroszewiczowa senator i działaczka ruchu kobiecego, Fabiani działacz Stronnictwa Narodowego, bł. ksiądz Edward Detkens. Wśród aresztowanych 30 marca najliczniejszą grupę stanowią jednak przedstawiciele skrajnej prawicy takiej jak np. Narodowa Organizacja Radykalna.

W ramach Akcji AB funkcjonariusze SS i policji niemieckiej zamordowali co najmniej 6500 Polaków. Najbardziej znaną zbrodnią popełnioną przez Niemców w ramach „Nadzwyczajnej Akcji Pacyfikacyjnej” były masowe egzekucje w Palmirach. Najprawdopodobniej zaś impulsem do przeprowadzenia wywózek stała się wizyta Reichsführera-SS Heinricha Himmlera w Warszawie (29 kwietnia 1940), w trakcie której polecił skierować do kacetów „kontyngent 20 000 Polaków”. Najsłynniejszy z owych transportów odszedł 13 czerwca 1940 z więzienia w Tarnowie. 728 wywiezionych wówczas Polaków stało się pierwszymi więźniami nowoutworzonego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz.

Film Hanny Etemadi „Akcja AB” opowiada o genezie i realizacji jednego z najbardziej ponurych hitlerowskich planów eksterminacji Polaków w okresie okupacji. Mimo upływu przeszło 70 lat los wielu ofiar tamtej niemieckiej zbrodni nie został wyjaśniony, nie znamy też często miejsc ich pochówku.

Opublikowano: na Salon24.pl 6 marca 2020,